Cmentarzysko Kaliskich Wojów

Mirogniewa

Garbarstwo
Czynność garbowania skóry nazywano u nas dębieniem. Wyprawianiem skóry zajmowano się w okresie wczesnośredniowiecznym prawdopodobnie również w domu, co miało miejsce głównie na wsiach. Garbarze słowiańscy używali jako surowca skór bydlęcych, kozich, końskich oraz różnych dzikich zwierząt. Skóry wyprawiano rozmaicie. Sposobem prymitywniejszym było kwaszenie, ługowanie w mieszanie popiołu z wapnem, mięcie w międlicach oraz nasycanie skóry dziegciem lub tłuszczem. Doskonalszym sposobem było dębienie skóry, tzn. wyprawianie jej przy użyciu kory dębowej. Po usunięciu włosów oraz zeskrobaniu błony i tłuszczu ze skóry wrzucano ją do naczynia i przysypywano mieloną korą dębową. Następnie wlewano wodę. Skóra musiała leżeć tak kilka miesięcy. W celu uzyskania lepiej wyprawionej skóry trzeba było tę czynność powtarzać kilkakrotnie. Skóra wyprawiona w opisany sposób lub podobny, służyła Słowianom do wyrobu futer, obuwia, czapek, rękawiczek, sakiewek, kaptorg, rzemieni, kołczanów itp.